Page 46 - De bloei voorbij

44 | Er is een essentieel verschil in taakstelling tussen bijvoorbeeld Noorderlicht en het Groninger Museum. Een museum kan een aantal stijlen en elementen in de kunst laten zien in het tentoonstellingsprogramma. Daar gaat het niet a priori over meningen over politiek en maatschappij. Noorderlicht is juist tegendraads ten opzichte van wat een museum als representant van het burgerlijke initiatief moet doen. Dus het Groninger Museum mag wel een mening hebben, maar dan bijvoorbeeld over De Ploeg als kunstenaarsgemeenschap. Stel dat er in diezelfde sfeer een groep fotografen zou zijn, dan hebben we daar als Noorderlicht volgens mij geen mening over. Maar we hebben wel een mening over fotografen die de landbouw fotograferen. We willen weten waarom ze dat doen en wat ze willen laten zien. Wat Noorderlicht toont heeft altijd te maken met een maatschappelijke tegenstelling of duiding. Noorderlicht thema’s waren altijd een thermometer voor de toekomst. Dat is bij het Groninger Museum niet op voorhand zo.” Fotografisch erfgoed “In het fotomuseum in Charleroi, dat al meer dan 25 jaar bestaat, was een paar jaar geleden een overzichtstentoonstelling te zien van Stephan Vanfleteren. Mijn contacten in Amsterdam zeiden mij altijd dat Charleroi niet interessant is, dus ging ik er met enige tegenzin heen. Maar mijn ervaring was een geheel andere. Je moet door een klein deurtje naar binnen en komt bij een lullige kassa. Dan ga je een hoek om en sta je ineens in een hele grote zaal. Daar staan twee schotten in met, pontificaal, enorme foto’s. Het is waanzinnig mooi ingericht! Twee zalen vol met Vanfleteren’s werk. Ik heb daar werkelijk staan janken van ontroering. Je gaat in datzelfde museum, een voormalig klooster, terug naar de gang. Dan loop je langs diorama’s met oude camera’ s en vergroters. Dat is helemaal niks en klopt met het beeld dat ik van de mensen uit Amsterdam kreeg. Maar dan ga je weer een zaal in en zie je een enorme collectie van het FSA 56, een van de mooiste fotografieprojecten ooit. Een permanente tentoonstelling! Een dergelijke collectie is in Nederland nog nooit getoond. Iets vergelijkbaars is er dan ook niet. In weer een andere ruimte wordt een overzicht van de Belgische fotografie getoond. Allemaal juwelen die je van de muur zou willen jatten om ze boven je bed te hangen. Tenslotte zijn er nog twee zalen met jonge talentvolle fotografen uit de buurt van Brussel, Antwerpen en Charleroi. De moraal van dit verhaal is dat je je fotografische erfgoed moet tonen. In Nederland gebeurt dat nauwelijks, want dat vindt men niet vernieuwend. Maar het is een totale ontkenning van je erfgoed. Het zou heel goed zijn om in Nederland een overzichtstentoonstelling te maken van Nederlandse fotografen uit de zestiger en | 44