Page 132 - Tegendraads

130 |
waren er tentoonstellingen van Hans Eijkelboom in Den Haag 94, Ed van der Elsken 95 in Amsterdam en Jacqueline Hassink in Rotterdam 96.
Er wordt nu heel veel aandacht gegeven aan de inrichting van tentoonstellingen. Het is zo bloedserieus als het maar kan zijn.
Tegelijk is er een andere beweging in de richting van de digitale en gemanipuleerde beelden, en van de gevonden beelden, die opnieuw een plek binnen de media krijgen. FOAM richt zich daar een beetje op. Dat heeft toch weer iets vluchtigs. Misschien moet dat een apart kanaal worden. Die vluchtigheid die het medium tegenwoordig heeft rechtvaardigt wel een festivalachtige aanpak.
Hoe de fotografie zich momenteel zou moeten positioneren? Ik weet dat eigenlijk niet. Er is een hele grote groep binnen de fotografie die absoluut erkend is en museaal behandeld moet en kan worden. Maar er is ook een grote stroom die het juist van het vluchtige moet hebben.”
‘
Initiëren en produceren
“De vraag of Noorderlicht meer een maatschappelijke dan een kunstinstelling is vind ik ook moeilijk te beantwoorden, terwijl ik het de grote kracht van Noorderlicht juist vind dat zij die belangrijke sociaalmaatschappelijke thema’s behandelt. Noorderlicht maakt exportwaardige tentoonstellingen. Het is een van de weinige instellingen die niet importeert en ophangt, maar initieert en produceert, waarop dan het grote publiek afkomt.
Bij Noorderlicht is het thema in alles krachtig en consequent aanwezig. De echte opdonders heb ik in Groningen gehad. Die tentoonstellingen hielden mij nog jarenlang bezig. Veel meer dan wat ik elders zag.
De laatste jaren is dat wat minder. De laatste manifestatie 97 vond ik niet zo goed meer. Niet slecht, want dat is te streng. Maar ik miste de emotie, de onderbuik. Het was te cerebraal. Het hart zat niet in het beeld. Het was Ton Broekhuis’ kracht om ook die emotie te tonen. Wim Melis’ kracht is om het beeld te vinden. Hij is een fabelachtige beeldresearcher. Maar hij is cerebraal en niet emotioneel.
Samen met Eddie Marsman, die een uitzonderlijk goede auteur is en aan de eerste drie festivals meewerkte, werkte het. Ze voelden zich miskend, hoewel dat niet het goede woord is. Er zat een wel soort frustratie in, waardoor ze juist excelleerden. Die maatschappelijke relevantie moet je voorop laten staan. Fotografie is het medium om een verhaal te vertellen. Het moet niet