Page 99 - Tegendraads

We zetten alle bedragen naast elkaar en zo ontstond er een beeld van de verdeling van de Rijksgelden in Nederland. Het was rijkdom voor de Randstad en pure armoede voor de regio. Daar is met diverse mensen over gesproken. Niemand ontkende het. Zelfs degenen die in de Randstad werkzaam waren en van deze situatie profiteerden gaven toe dat de verhoudingen behoorlijk scheef waren.
Medio 1999 besloot ik samen met Eddie Marsman, die fotokritieken voor NRC schreef en met wie Noorderlicht in die tijd samenwerkte, om iets te doen. We hebben een tekst gemaakt die we naar een stuk of 100 instellingen hebben gestuurd. Daaronder kwam van bijna iedereen een handtekening behalve van Kees van Twist, die het een CDA-redenering vond: ‘Wij van de regio zijn zielig en er moet wat voor de amateurs gebeuren’. Dat klopte ergens wel, want er waren weinig professionele instellingen in het Noorden. De vele ondertekenaars hadden niet de status van een BIS-instelling.
Op het moment dat ik besloot die petitie te beginnen was er sprake van een merkwaardig proces. Ineens kamen er mails uit allerlei politieke geledingen in stad en provincie en van ambtenaren, bij wie Noorderlicht in de portefeuille zat. Iedereen adviseerde mij om de petitie niet te versturen. Het zou niet goed zijn voor het imago van Groningen. Groningen was in de ogen van Den Haag immers al die zwartgallige provincie met lege aardappelmeel- en strokartonfabrieken. De petitie zou dat beeld alleen maar versterken. Toch gingen we door. Er kwam een publicatie in NRC. Ondertussen hadden wij begrepen hoe je de Tweede Kamer kunt bereiken en hoe het aanbieden van een petitie werkte. Het moment om hem daadwerkelijk aan te bieden kwam steeds dichterbij en de naam van Noorderlicht werd daarbij genoemd.
Op zekere ochtend om acht uur werd ik gebeld door gedeputeerde Mirjam de Meijer: ‘Zeg Ton, die petitie wil ik wel aanbieden!’ Een dag later, ook ’s ochtends vroeg, Wicher Pattje, wethouder cultuur aan de telefoon: ‘Zeg Ton, zal ik die petitie aanbieden? Ik moet toch naar Den Haag.’.
‘Maar Wicher, Mirjam heeft dat al aangeboden.’
‘Nee. Dat moet zij niet doen!’
Er ontstond dus enige animositeit over wie de petitie moest aanbieden, die zo slecht
voor het imago van Groningen zou zijn. Uiteindelijk is het Mirjam geworden. Provincie noch stad hebben dat verder begeleid en er is niet geadviseerd. Uiteindelijk is de petitie in het cultuurdebat van 2000 op de agenda gezet en stond tot in de derde termijn op de agenda. Tijdens dat debat ging het met name over de petitie uit het Noorden met uiteindelijk Kamerbrede ondersteuning. Er moest alleen nog een bedrag aan worden gekoppeld, omdat er anders niet kon worden gestemd.
In de wandelgangen had ik contact gehad met staatssecretaris Rik van der Ploeg, Kamerlid Judith Belinfante van de PvdA en de VVD’er Atzo Nicolaï. Er werd een bedrag van drie miljoen
| 97