Page 110 - Tegendraads

108 |
Daarin zoek je vooral de moeilijke gebieden op, daar waar problemen zijn. Het is het verschil, zo zeg ik het maar, tussen het NRC en de Volkskrant. Waar de Volkskrant meer de zurigheid opzoekt, legt het NRC de nadruk op de uitleg en de oplossingen daarvan.”
Randstedelijk denken?
“Wat Ton liet zien in zijn tijd als directeur was op zichzelf mooi en interessant, maar het is de vraag of het nog steeds paste binnen de verandering die in de samenleving gaande was en is. Die discussie met hem werd bovendien ernstig bemoeilijkt door wat hij het ‘Randstedelijk denken’ noemde van de Raad voor Cultuur versus de regio. Het heeft bij de beoordeling van de aanvragen van Noorderlicht echter nooit een rol gespeeld of Groningen nu 10% te weinig kreeg of niet. Ton had wel geld gekregen als hij met een ander plan was gekomen. Een nieuw plan dat werkte aan veranderingen, dat aansloot op de tijdgeest. Dat speelde in 2012, maar ook de laatste keer.
In de beoordelingscommissie zaten ook mensen die de periode ervoor hadden meegemaakt. Ze moesten de plannen beoordelen en die vergelijken met de plannen die anderen hadden ingediend. In de andere plannen zat meer vooruitgang, meer innovatie. Bij Noorderlicht werd echter min of meer hetzelfde voorgesteld als vier jaar eerder. De veranderingen die er ook binnen de fotografie gaande waren werden niet besproken of uitgewerkt en toegepast.
Ton’s geloof in die maatschappelijke fotografie straalde er ook vanaf in de galerie aan het Akerkhof. Als ik daar kwam dacht ik: ”Jezus, jongens!”. Somberheid troef. Een verlaten veld met een vluchteling, noem ik dat altijd. En ook de inrichting was erg sober. Maar wat er op andere plekken plaatsvond, bijvoorbeeld langs het Koning Willem-Alexanderkanaal in Drenthe 90, dat vond ik hartstikke mooi en interessant.
Communiceren met de Raad voor Cultuur doe je in de aanvraag. Díe wordt beoordeeld. Daarvóór zijn er gesprekken over wat er in de afgelopen jaren
is gebeurd. Die ontmoetingen liepen niet erg goed met Ton. Er was in mijn
tijd geen visitatie, zoals lang geleden bij de musea en nu bij de publieke omroep. Wel waren er prestatieafspraken gemaakt en we gingen na of die waren nagekomen. Dat was niet het geval. Dus de vernieuwing waarom werd gevraagd zat er niet in. Dat was twee keer het geval, in 2012 en 2016. Het was hetzelfde als daarvoor in bovendien moeilijk geschreven stukken. Andere aanvragen, zoals die van het Nederlands Fotomuseum bijvoorbeeld, waren meer geschreven in de geest van de tijd die op dat moment heerste.”