Page 120 - Tegendraads

118 |
dat is niet zo. Kijk naar de projecten van Joop Mulder’s ‘Sense of Place’ 92 voor Culturele Hoofstad 2018. Die stonden vier jaar geleden allemaal als eerste in het bidboek van de provincie Friesland en de gemeente Leeuwarden. Formeel moest het nog wel geregeld worden. Daar gaat het vervolgens mis. Neem de elf fonteinen die in het kader van de Culturele hoofdstad zijn ontworpen. Nergens in de dorpen staat aangegeven waar de fonteinen te vinden zijn. Ook bij vergunningenprocedures lopen de projecten van Mulder vast. Het is uit arren moede is dat Joop de schuld bij zichzelf neerlegt. Hoe kan hij het ook opnemen tegen een leger van veertig ambtenaren?
Bij de theatervoorstellingen van Culturele Hoofdstad is het allemaal wel goed geregeld. De wereld in het noorden is ‘theater’. De ambtenaren denken in theaternormen.
Een andere reden hiervoor is dat men binnen de beeldende kunst alles zelf regelt. Daar hebben ambtenaren nooit enig omkijken naar. Het gevolg is echter dat een ambtenaar nooit iets hoeft te doen voor de beeldende kunst. Men ziet alleen niet of het wel of geen kwaliteit heeft, want daar mist men de kennis voor”
Croissanterie
“In 2007, vlak nadat Noorderlicht voor het eerst werd uitgeroepen tot een van de vijf beste festivals van de wereld, kregen we onverwacht van HIVOS, Stichting Doen, het VSB- fonds en nog een paar fondsen het bericht dat zij met onmiddellijke ingang stopten met de projectsubsidies, die wij van hen al acht jaar kregen toegekend. Dat betekende een strop van ruim een ton per jaar.
De gemeente Groningen en de toenmalige bestuursleden van Noorderlicht meenden dat de lokale en regionale subsidies de basis waren van het festival. Dat was een misvatting. Tot 2007 werd het festival volledig gefinancierd door fondsen. Alleen de structurele lasten werden vergoed door regionale overheden.
Het stopzetten van deze jaarlijkse bijdragen van de fondsen was niet het gevolg van slecht functioneren. Daartoe werd besloten omdat we al te lang subsidie kregen, want de maximale periode was vier jaar. Wanneer je na die tijd je broek nog niet zelf kon ophouden, achtte men je niet gezond genoeg om overeind te kunnen blijven. Noorderlicht had het eigenlijk briljant gedaan. Onze thema’s waren dan ook de thema’s van de fondsen. Eigenlijk stonden die in al onze projectaanvragen nog voor de fondsen ze zelf publiceerden. Dat was het gevolg van goed netwerken en kennis van interne agenda’s. We waren de enige club in het land die een dubbele periode gebruik had kunnen maken van deze bijdragen. Het bestuur en de gemeente keken daar anders tegenaan: het glas was halfleeg. Het werd door overheden en diverse bestuurslagen bovendien opgevat als een signaal van een slecht functioneren van Noorderlicht. Voor hen betekende het rampspoed: het einde van de galerie. Terwijl na tien jaar de projectsubsidies voor het festival wegvielen.